สวัสดีครับ! ผมนายโฮม วิเคราะห์อสังหาฯ แบบลูกทุ่งๆ มาพบมิตรรักแฟนเพจ Propholic กันอีกครั้งอีกครา

ทุกคนที่เข้าเว็บไซต์นี้น่าจะได้ลองใช้บริการรถไฟฟ้าเมืองไทยมากันแล้วทุกคนนะ ครับ แต่เคยลองเปรียบเทียบกันไหมว่า เอ…รถไฟฟ้าขบวนแบบไหน ที่คิดว่าดีที่สุดในใจเรา

วันนี้ผมจะมาพูดประเด็นเรื่องนี้แหละครับ นั่นคือ จัดอันดับรถไฟฟ้าขบวนไหนที่น่าใช้มากที่สุด

รถไฟฟ้าบ้านเรามีหลายรูปแบบ หลายขบวนนะครับ ที่ผมจะพูดวันนี้ ไม่ได้พูดถึงสายรถไฟฟ้านะครับ แต่พูดถึง “ขบวนรถ” ตู้รถนั่นแหละครับ ซึ่งแต่ละบริษัทหรือหน่วยงานดำเนินการด้านรถไฟฟ้าเนี่ยเค้าก็ใช้ขบวนรถแตก ต่างกัน เท่าที่ผมสังเกตด้วยตามา ขบวนรถไฟฟ้าในบ้านเรามีทั้งหมด 5 รูปแบบ

1. ค่ายพี่บี รถขบวนแบบที่มีเก้าอี้นั่งเป็นสีเหลืองหลายจุดๆ ด้านๆ
2. ค่ายพี่บี รถขบวนที่มีเก้าอี้นั่งเป็นสีเหลืองล้วน มันเช้งวับ ปิ๊งๆ
3. ค่ายพี่เอ็ม รถขบวนแบรนด์เยอรมัน
4. ค่ายพี่แอร์เรล รถขบวนแบบเก้าอี้หันหน้าเข้าหากัน เก้าอี้ยาวต่อเนื่อง พื้นที่ยืนเยอะๆ
5. ค่ายพี่แอร์เรล รถขบวนแบบเก้าอี้เบาะกำมะหยี่นุ่มนิ่ม พื้นที่ยืนแคบๆ

ใครกำลังงงๆ ว่าขบวนรถมันต่างกันยังไง คราวหน้าลองสังเกตดูได้ครับ มีจุดแตกต่างอย่างที่ผมกล่าวไปจริงๆ นะ

ทำไมผมต้องมาพูดเรื่องนี้ด้วยอ่ะ ขบวนรถมันเกี่ยวกับอสังหายังไงเหรอ

เกี่ยวครับ เพราะความสะดวกสบายมากหรือน้อยกว่านี่แหละ จะเป็นจุดตัดสินเล็กๆ ที่เรามองข้ามไปแต่่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกที่อยู่อาศัยของผู้คนครับ

เอาละครับ เรามาเริ่มจัดอันดับเล้ยยย!

ผมมีเกณฑ์การให้คะแนน ดังนี้ครับ ทุกข้อจะมี 3 ดาว 1 ดาวคือแย่ 2 คือปานกลาง 3 ดาว คือ เยี่ยม

1. ความนิ่มนวลในการวิ่งของรถ กระตุกไหม โยกเยกไหม เบรกแล้วหน้าทิ่มไหม ยืนเล่นมือถือสองมือแล้วไม่เซ ทรงตัวได้โดยไม่ต้องจับราวไหม
2. ขบวนรถแอร์เย็นไหม
3. มีเสียงดังรบกวนมากน้อยแค่ไหนระหว่างใช้บริการ
4. การออกแบบชานชาลาสถานีสะดวกสบายมากน้อยแค่ไหน เดินไกลไหม บริเวณยืนรอรถนั้นร้อนหรือเย็นสบายไหม
5. สัญญาณมือถือทะลุทะลวงไม่ติดขัด ใช้ได้ตลอดระหว่างใช้รถไฟฟ้าไหม
6. บรรยากาศโดยรวมภายในขบวนรถ ผู้ใช้บริการเป็นใคร พฤติกรรมเป็นยังไง คนในขบวนหน้าตาน่ารักไหม 555 ข้อนี้ขำๆ นะครับ แต่เอามาคิดด้วยนะ

แต่นแต๊น! รวมคะแนน ผู้ชนะที่ได้รับรางวัลขบวนรถไฟฟ้ายอดเยี่ยม ณ ตอนนี้คือ

ขบวนรถ ค่ายพี่เอ็ม รถใต้ดินนั่นเอง!

เพราะอะไรขบวนรถของค่ายพี่เอ็มถึงโดนใจนายโฮมผู้รีวิว

ขบวนรถของค่ายพี่เอ็มเป็นรถที่ทำให้เราทรงตัวได้ดีเยี่ยม โดยไม่ต้องเกาะราว เกาะเสา เพราะด้วยการออกแบบทั้งรถและรางที่ดี ทำให้ไม่เกิดอาการเบรกชักกะตุก หรือแม้รถจะวิ่งเร็วมากแต่ไม่โยกซ้ายขวาจนเราเสียสมดุล ข้อดีคือทำให้เราเล่นมือถือสองมือแบบไร้กังวล เหมาะกับเล่นแชทเล่นเกมบนมือถือได้อย่างฟูลออปชั่น ไม่ต้องจิกเกร็งขาเกร็งแขนขณะอยู่บนรถ บางครั้งเราสามารถยืนกอดอกหลับตาเบาๆ พิงกายกับผนังรถ ผ่อนคลายไปกับเสียงรถวิ่ง (แต่ห้ามพิงประตูนะจ๊ะและจริงๆ แล้วเพื่อความปลอดภัยเราควรจะจับราวยึดตลอดเวลาด้วย)

ต่างจากรถของค่ายพี่แอร์เรล ที่กระตุกแล้วกระตุกอีก เบรคทีหน้าจะคว่ำ

ส่วนรถไฟฟ้าค่ายพี่บีแบบเก้าอี้เหลืองล้วนมันแว้บปิ๊งๆ อันนี้ก็คล้ายๆ ค่ายพี่แอร์เรล คือกระตุกๆ เบรกแล้วน้องๆ รถเมล์หน่อย 555 แต่โดยรวมถือว่าดีกว่าค่ายพี่แอร์เรลครับ แต่ค่ายพี่บีแบบเก้าอี้เหลืองจุดๆ เป็นขบวนรถรุ่นแรกๆ อันนี้คุณภาพดีครับ วิ่งไม่กระตุก ดีเท่ากับค่่ายพี่เอ็มเลยครับ

นอกจากนี้ค่ายพี่เอ็ม ไม่ค่อยมีโฆษณาในขบวนรถไปลงโฆษณามากเท่าไหร่ ทำให้ไม่ต้องทนเสียงง้องแง้งๆ จากทีวีโฆษณามากนัก บางขบวนไร้ทีวีก็มีนะ เงียบสงบดีครับ ต่างจากรถไฟฟ้าค่ายพี่บี มีคนใช้บริการจำนวนมากทำให้มีโฆษณาไปลงเยอะ บางทีก็อาจจะสร้างความรำคาญให้เราได้ แต่บางทีดูโฆษณาก็เพลินดีนะ แต่จริงๆ น่าจะมีขบวนรถแบบที่เกาหลีและมาเลเซีย เค้าจะมีรถไฟฟ้าขบวนเงียบ ไร้เสียงโฆษณา ไร้เสียงคนเม้าท์แตก เพื่อตอบโจทย์สำหรับคนอยากพักผ่อนก่อนกลับบ้าน

ส่วนค่ายพี่แอร์เรล โดยรวมแล้วเงียบครับ เงียบแบบเหงาๆ แต่วิ่งๆ ไปมีเสียงดังตุ้ง! โป้ง! ป้าง! เป็นพักๆ ตกใจครับ ชวนให้นึกถึงอะไรระเบิด 555 คาดว่าเป็นปัญหาที่ระบบราง เพราะวิ่งผ่านแถวๆ นั้นทีไรดังป้าง! ทุกที ต้องให้หน่วยงานตรวจสอบมาตรฐานหน่อยก็ดีครับ

อีกสาเหตุที่ค่ายพี่เอ็มได้ใจผมไปเพราะสัญญาณมือถือทะลุทะลวงไม่ขาดหาย ซึ่งต่างจากรถไฟฟ้าค่ายพี่บีที่บางช่วงประมาณแถวๆ สถานีเพลินจิต นานา มักจะมีอาการสัญญาณมือถือขาดหาย ไม่รู้เป็นเพราะสาเหตุใด ใครทราบบอกทีนะครับ

โอเค…มาเรื่องของการออกแบบชานชาลาก่อนขึ้นรถกันดีกว่า

ค่ายพี่แอร์เรลสอบตกก่อนใครเพื่อนครับ โดยเฉพาะสถานีพญาไท คือลองขึ้นไปใช้บริการสิครับ ชานชาลามันร้อนมาก ร้อนแบบอบๆ ลมไม่พัดผ่านเพราะดีไซน์เค้าออกแบบมาโดยใช้แนวคิดจากเมืองหนาวหรือเปล่าไม่ ทราบ ผลคือลมไม่ผ่าน ร้อนสุดๆ แถมชานชาลาก็สั้น คนยืนรอ บวกกับนักท่องเที่ยวที่ลากกระเป๋าเดินทางด้วยแล้ว คนยืนไม่เยอะก็เต็มชานชาลาแล้ว ไม่สะดวกอย่างแรงครับ แถมไม่มีบันไดเลื่อนลงอีก แบกกระเป๋าหนักๆ สิครับ รออะไร สงสารนักท่องเที่ยวมาก ถึงจะมีบันไดเลื่อนลงแต่ดีไซน์ของป้ายบอกทางมองเห็นยากมาก พูดแล้วยาว เปลี่ยนเรื่องดีกว่า 555

ค่ายพี่บีออกแบบสถานีและชานชาลาได้ดี สะดวกสบาย ดีมากครับ

แต่ที่โดนใจผมที่สุดคือชานชาลาของค่ายพี่เอ็ม ไม่ใช่เพราะอะไร เพราะมีแอร์เย็นครับ 55 เย็นสบายเพราะอยู่ใต้ดิน จึงต้องติดแอร์ และส่วนใหญ่จะมีบันไดเลื่อนทั้งขึ้นและลง ดีมาก สะดวกสุดๆ

เกณฑ์สุดท้าย คือ บรรยากาศโดยรวมภายในขบวนรถ

สอบตกได้ที่โหล่สุดคือค่ายพี่แอร์เรลขบวนที่เป็นที่นั่งกำมะหยี่ เพราะจริงๆ แล้วเป็นขบวนสำหรับคนที่ต้องการเดินทางด่วนพิเศษ แต่โครงการเจ๊งไปเลยเอาขบวนนั้นมาใช้กับ City Line ซึ่งขบวนกำมะหยี่เนี่ย ที่นั่งจะเยอะ ที่ยืนจะน้อย  ดังนั้นเวลาเร่งด่วนจะเป็นประสบการณ์ใช้งานรถไฟฟ้าที่ย่ำแย่ที่สุด ที่ยืนก็ไม่ค่อยจะมี แถมห่วงจับ เสาจับก็ไม่มี ต้องโหนเอามือเกาะกับเพดานเกาะกับเบาะ เป็นอะไรที่ยากสำหรับคนตัวเล็กครับ โอยพูดแล้วยาวอีกละ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า 555

รถไฟฟ้าค่ายพี่เอ็มและค่ายพี่บีนั้นบรรยากาศโดยรวมถือว่าดีครับ ถึงแออัด แต่วิวดี วัยหนุ่มสาวออกมาทำงานกัน เพลินตาเพลินใจครับ อันนี้ไม่ค่อยเกี่ยวเท่าไหร่ แต่ก็เกี่ยวนะครับ 555

ส่วนค่ายพี่แอร์เรลบรรยากาศจะดูอินเตอร์มาก มีทั้งไทย ฝรั่ง จีน ญี่ปุ่น แขก มีหมด ก็ทำให้เรามองเห็นความแตกต่างของโลกได้ครับ

โดยสรุปแล้ว ผมเทใจให้รถไฟฟ้าขบวนของค่ายพี่เอ็ม (สายบลู) เป็นขบวนรถที่น่าใช้มากที่สุดในไทยครับผม! รับรางวัลไปเลยเป็นเสียงปรบมือรัวๆๆๆ แปะๆๆๆๆๆๆๆ

มิตรรักแฟนเพจ Propholic มีความเห็นเหมือนหรือแตกต่างยังไงบ้าง เชิญคอมเมนต์กันได้เต็มที่เลยคร้าบ  🙂